Jeden znajdował się na wzgórzu pomiędzy zamkiem a dawnym klasztorem w linii prostej między dziedzińcem zamku i kościoła klasztornego. Miejsce jego lokacji znaczy dzisiaj „latarnia umarłych” – ceglany ośmiokątny cokół o wysokości ponad 2 m zwieńczony u góry kamiennym gzymsem, na którym znajduje się kapliczka z figurą Matki Bożej. Kapliczka występuje już na sztychu Pufendorfa z roku 1655 i jest oznaczona jako „statua”. Występuje także na mapie austriackiej z roku 1847. Według ustnych przekazów postawiona została na cmentarzu cholerycznym, na którym chowano poza murami zamku zmarłych na zarazę. Jednak fakt istnienia jej na mapie już w 1655 roku sugeruje, że cmentarz pochodził z okresu wcześniejszego. W trakcie poszukiwań natrafiono na dawną pocztówkę z roku 1900, na której kapliczka jest widoczna. Kapliczka swoim wyglądem nawiązuje do średniowiecznego motywu budowy kapliczek tzw. „latami umarłych”. Były to kapliczki budowane na słupach, nie różniące się od dawnych cylindrycznych lub wielobocznych słupów wyciosanych z kamienia, u których szczytu wykuty był na przestrzał otwór na latarnię. Latarnię taką stawiano dawniej na cmentarzach lub drogach rozstajnych, aby światłem swym rozpraszały ciemności i ich płomyk wskazywał duszom przystań wśród mroków. Światła palono w Adwencie, w wigilię Sylwestra, w Wielkanoc i Dzień Zaduszny. W późniejszym czasie w miejscu na latarnię zaczęto wstawiać świątki. Według przekazu mieszkańców Wiśnicza, we wnętrzu wiśnickiej „latami umarłych” stała figura Matki Bożej. Staraniem Towarzystwa Miłośników Wiśnicza kapliczka została odnowiona.
Drugi cmentarz choleryczny zlokalizowany był przy drodze na osiedle Miejskie Pola. Obecnie o przeznaczeniu tego miejsca przypomina stojący tam drewniany krzyż.
