Według dotychczasowych badań archeologicznych, już w okresie wczesnośredniowiecznym, do połowy XIII wieku, tereny powiatu bocheńskiego leżące w dolinie Raby i jej dopływów, a także Leksandrówki zajęte były przez pas wąskiego osadnictwa, o parkowym, nadającym się dla rolnictwa krajobrazie. Ten zamieszkały pas ziem, rozdzielał na dwie części pozostałe, pokryte w większości lasami tereny. Znaczna część nazewnictwa osad wiejskich ma charakter topograficzny a więc wiąże się z osobliwościami terenu, na którym powstały. O dawnym, znacznym zalesieniu regionu świadczą liczne typowe nazwy miejscowe, jak np. Leszczyna, Łomna, Olchawa, Połom, Rogozie i Trzciana. Zakładanie wsi na obszarze leśnym, wymagało usunięcia drzew i zarośli przez ich wyrąb – tak też tłumaczy się nazwę osady ŁOMNA.
Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1355 roku, natomiast informacje o istnieniu urządzeń prawa niemieckiego i wzmianka o sołtysie wsi z 1470 roku. W 1593 roku Sebastian Lubomirski z rąk Stanisława Barzego nabył Wiśnicz wraz z szeregiem osad i wsi wchodzących w kompleks dóbr zamku wiśnickiego a wśród nich również Łomną.
Jednym z najważniejszych problemów w XIX w. był stan zdrowia ludności, wiążący się z ogólnie niskim poziomem higieny życia codziennego. Z tego też względu w 1873 roku, Galicja nawiedzona została epidemią cholery. Choroba swoje żniwo zebrała również pośród mieszkańców Łomnej.
Prace przy drodze łączącej Łomną z Wiśniczem rozpoczęto w 1980 roku a już 2 lata później, dzięki ofiarnej społecznej pracy mieszkańców wsi nałożony został asfalt. W roku 1983 uruchomiona została komunikacja autobusowa Łomna-Bochnia, początkowo autobusy PKS wykonywały dwa kursy dziennie. W latach 1985-1987 we wsi założone zostały telefony. Mieszkańcy Łomnej zawsze angażowali się społecznie w prace na rzecz rozwoju miejscowości, w 1985 roku rozpoczęli budowę szkoły a w 1992 roku zrobili remont remizy strażackiej.
Łomna to wieś o powierzchni 362 ha, nie dzieli się na przysiółki.
