17 czerwca 1649 r. zmarł Stanisław Lubomirski. Był synem Sebastiana Lubomirskiego. Urodził się w 1593 r. studiował w Norymbergi i Padwie, podróżował po Francji i Holandii. Uczestniczył w wojnie inflanckiej, walczył pod Kircholmem. W kolejnych latach trudnych dla Rzeczypospolitej, stał po stronie Zygmunta III Wazy. Ważnym punktem w jego biografii była bitwa pod Chocimiem w 1621 r. W trakcie walk zmarł Hetman Jan Karol Chodkiewicz, przed śmiercią oddając dowództwo wojsk w ręce Stanisława Lubomirskiego. Wyczerpanie zmaganiami strony zdecydowały się na rokowania. Dwa dni po zawarciu rozejmu pod murami twierdzy podpisano pokój pomiędzy Rzeczypospolitą a Turcją. Lubomirski powrócił z Podola w aurze triumfatora. Stanisław Lubomirski poślubił Zofię z Ostrogskich, która wniosła w posagu spory majątek. Odziedziczone po ojcu pieniądze, wsparte posagiem żony, sprawiły, że Stanisław mógł swobodnie myśleć o modernizacji Wiśnicza, który stał się gniazdem rodu ambitnego, śmiało sięgającego po najwyższe godności Rzeczypospolitej. Stanisław Lubomirski zmarł jako człowiek spełniony- nie tylko utrwalił pozycję zdobytą przez ojca, lecz także wyniósł ród pomiędzy rody liczące się w Rzeczypospolitej i na Litwie.
