Stanisław Klimowski urodził się 6 lutego 1891 r. Studiował malarstwo i rzeźbę na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, pod kierunkiem Jacka Malczewskiego, Teodora Axentowicza i Konstantego Laszczki. Od 1911 roku należał do Związku Artystów Plastyków i wystawiał między innymi w Pałacu Sztuki. Lata I wojny światowej spędził w szeregach armii austro-węgierskiej, tworząc w tym czasie szereg prac obrazujących życie frontowe.
W 1918 roku ożenił się z Heleną Grenikówną i w dwa lata później przeprowadził do Nowego Wiśnicza. Tam powstała znaczna część jego obrazów: portretów i pejzaży. Niezwykle wrażliwy na piękno otaczającego go świata malował pejzaże. Najwięcej powstało ich w Wiśniczu, którego malownicze zakątki z interesującymi motywami architektonicznymi, były nieustannym źródłem inspiracji. W pracach przewija się motyw owianego legendami zamku Lubomirskich, który malował o różnych porach roku i w różnych ujęciach. Podobnie jak stojący na rozstaju dróg przydrożny krzyż. Lata pobytu w Wiśniczu, zaliczane są do najpracowitszych, które w znaczący sposób wzbogaciły dorobek artystyczny Klimowskiego. Mimo wytężonej pracy twórczej, udzielał się w życiu kulturalnym Wiśnicza – prowadził amatorski teatr, wygłaszał odczyty, był członkiem chóru. Od 1951 roku był nauczycielem w miejscowym Liceum Technik Plastycznych (obecne Liceum Plastyczne im. Jana Matejki). W 1958 roku, po śmierci pierwszej żony, ożenił się ponownie z Bogusławą Iskierką i w 1961 roku przeniósł do Katowic. Tam zmarł 17 lipca 1982 roku. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
Obrazy Stanisława Klimowskiego znajdują się między innymi w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie, Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie, Muzeum Śląskiego w Katowicach, Muzeum im. Stanisława Fischera w Bochni i Muzeum Ziemi Wiśnickiej. W Nowym Wiśniczu w latach 1992 – 2010 działało Muzeum Biograficzne Stanisława Klimowskiego założone z inicjatywy wdowy po artyście oraz jego syna Jana i jego żony Jadwigi.
