16 września 1966 r. zmarł Jan Stasiniewicz. Pochodził z zubożałej rodziny szlacheckiej wywodzącej się z Białorusi. W wieku ośmiu lat został osierocony i wychowywał się u ciotki. W 1925 zdał maturę i zapisał się na historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, równocześnie studiował malarstwo w Wolnej Szkole Rysunku i Malarstwa pod kierunkiem prof. Jerzego Fedkowicza. W 1927 r. został przyjęty na Akademię Sztuk Pięknych do pracowni profesora Wojciecha Weissa. W 1933 r. Jan Stasiniewicz zawarł związek małżeński z Jadwigą Zagrodzką i zamieszkał w rodzinnym domu żony w Starym Wiśniczu na tzw. Zagrodach. W tym okresie artysta dużo malował a swoje obrazy wystawiał: w Pałacu Sztuki w Krakowie, w warszawskiej Zachęcie, Instytucie Propagandy i Sztuki w Warszawie i Poznaniu. Po wybuchu II Wojny Światowej przeniósł się do Wiśnicza, gdzie spędził cały okres okupacji, biorąc czynny udział w ruchu oporu. Po wojnie został przyjęty do Związku polskich Artystów Plastyków w Krakowie. W 1945 r. przeniósł się na stałe do Katowic, gdzie objął stanowisko kierownika Teatru Lalek przy Wojewódzkim Domu Kultury oraz prowadził kurs malarstwa i rysunku. W latach 1963 i 1964 powstało ważne dzieło w jego twórczości artystycznej czyli cykl obrazów zatytułowanych „Wariacje na temat Wiśnicza”. Artysta namalował osiem pejzaży wiśnickich. W cyklu tym wyraźnie widać urzeczenie krajobrazem Wiśnicza, a szczególnie usytuowanym na wzgórzu zamkiem. Od 2002 r. szesnaście obrazów olejnych Jana Stasiniewicza oraz kilka projektów i szkiców można oglądać w Muzeum Ziemi Wiśnickiej na stałej wystawie poświęconej jego twórczości.
